حشره شناسی پزشکی و مبارزه با ناقلین حشره شناسی پزشکی و مبارزه با ناقلین
نوشته های مرتبط
کریس کارلتون زیست شناس دانشگاه ایالتی لوئیزیاناست که چندی پیش به کشور Blize سفر کرد و همان کاری را انجام داد که بسیاری از گردشگران در آنجا انجام می دهند: با خودش سوغاتی آورد.
پس از سپری کردن حدود یک ماه در آمریکای مرکزی، کارلتون به خانه باز گشت و سوغاتی عجیبی که همراه با خود آورده بود کار دستش داد؛ مگسی که در زیر پوست سرش لانه کرده بود.
سر کارلتون در اصل لانه نوعی کرم انگلی شده بود که به داخل گوشت انسان زنده نفوذ می کند و از بافت های پیرامونش تغذیه می کند و عاقبت طولش به بیش از ۳ سانتی متر می رسد.
کارلتون با یادآوری اتفاقی که در سال ۱۹۹۷ میلادی برایش رخ داده بود، می گوید: پس از بازگشت احساس نوعی ناراحتی دوره ای در سر خود می کردم و اصلا نمی دانستم که چرا چنین اتفاقی برایم رخ می داد.
او به خاطر حرفه اش در مورد این جانوران اطلاعات خوبی داشت اما تا زمانی که دردی وحشتناک با فاصله ۱۵ تا ۲۰ دقیقه را در سرش احساس نکرده بود، هیچ تصوری از دلخراش بودن رفتار این انگل نداشت.
این زیست شناس در ادامه می گوید: زمانی که شفیره این موجود به اندازه ای معین می رسد در داخل حفره کوچکی که درون پوست شما ایجاد کرده شروع به چرخیدن می کند و همین مساله است که باعث ایجاد درد می شود و آنجاست که متوجه می شوید کرمی به داخل بدنتان نفوذ کرده و باید آن را خارج نمایید.
کارلتون با کمک یکی از همکارانش به نام Victoria Bayless که معاونت موزه بندپایان لوئیزیانا را بر عهده دارد و قطعا سمت شغلی اش ارتباطی به جراحی و برداشتن شفیره انگل از بدن انسان پیدا نمی کند، روی آن منطقه از پوست خود مقداری برق ناخن قرار داد. شفیره که فضای تنفسش بسته شده بود جان خود را از دست داد و عاقبت فردی که کارلتون را برای خارج کردن آن از پوستش یاری می داد موفق شد که کرم را از جایش در آورد و خودش می گوید، انگار تکه ای از گوشتم کنده می شد.
کارلتون بیچاره یکی از هزاران توریستی بود که به نواحی مرکزی آمریکا سفر کرده و روحش هم خبر نداشت که چه اتفاق ناخوشایندی انتظارش را می کشد.
اما همه ماجرا با یک ناقل، معمولا یک پشه، شروع می شود که گونه های بالغ مگس پاشنه در هوا شکارش می کنند. در مرحله بعد، جانور بالغ تعدادی از تخم های خود را به قسمت تحتانی پشه می چسباند (معمولا با استفاده از بزاق خود).
زمانی که طعمه از آن محل دور شده و انسان یا پستاندار دیگری را برای تغذیه کردن پیدا می کند، گرمای بدن انسان باعث شکسته شدن تخم ها شده و شفیره ها از محفظه خود به بیرون ریخته می شوند.
این شفیره ها یا از طریق جراحات ایجاد شده روی بدن انسان به آن ورود پیدا می کنند یا اینکه از طریق فولیکول های مو و دیگر منافذ بدن به آن وارد می شوند.
لارو در مرحله نخست با سر وارد آن زخم و یا فولیکول های مو می شود و با استفاده از بخش های قلاب مانند دهان خود آن را می کَنَد. اما انتهای بدن این شفیره معمولا اندکی از سطح پوست بیرون می ماند و با این کار، علاوه بر اینکه جانور می تواند تنفس کند، زخم هم امکان بهبود یافتن پیدا نمی کند.
شفیره مگس پاشنه مدت سه ماه را در این وضعیت به سر می برد، از گوشت انسان تغذیه می کند، رشد می یابد و پوست اندازی می کند و به تعبیر کارلتون نوعی «حس سوزش مزمن سطح پایین را در بدن فرد ایجاد می کند».
در واقع شفیره از واکنش بدن انسان به وجود یک شی خارجی تغذیه می کند که شامل پروتئین ها و ذراتی (سلول های خونی مرده و مواردی مانند آن) است که در زمان ایجاد التهاب از بدن جدا می شوند.
کارلتون در ادامه به داستان دختری اشاره می کند که مرتبا از شنیدن صدای جویدن در بدن خود به مادرش گلایه می کرده اما جدی گرفته نمی شده. اما علت شنیده شدن آن صدا چه بود؟ شفیره مگس پاشنه که درست در پشت گوش به داخل پوست دختر بچه نفوذ کرده بود.
شفیره با در اختیار داشتن این غذا مرتبا رشد می کند و سه مرحله پوست اندازی را پشت سر می گذارد. لارو این انگل بافت نرمی دارد و به راحتی در پروتئین ها و مواد جدا شده از بدن انسان ادغام میگردد و به همین خاطر اگر چرخش هایش در داخل پوست نبود هیچگونه حسی دال بر وجود شی خارجی در پوست احساس نمی شد.
زمانی که لارو به مرحله بلوغ خود نزدیک می شود حفره ای که در آن به سر می برد را فراخ تر می کند و عاقبت از بدن جدا می شود، اما افرادی که تمام مدت آن را زیر پوست خود داشته و متوجه وجودش نشدند، جدا شدن لارو از بدن خود را نیز حس نخواهند کرد.
